ഖബര്‍

പരീക്ഷാ മുറിയിലെ

കനത്ത നിശബ്ദതയാണ്

ഓരോ ഖബറിസ്ഥാനിലും.

അകത്തിയിട്ട ഡെസ്കുകള്‍ പോലെ

പരസ്പരം മിണ്ടാതെ, തിരിഞ്ഞ് നോക്കാതെ

കണ്ടിട്ടും കാണാത്തപോലെ

ഏകാന്തരായുറങ്ങുന്ന

ഖബറുകള്‍..

അകത്ത്

പരീക്ഷ നടക്കുന്നുണ്ടാകും.

കണ്ണുരുട്ടി, കൈകള്‍ പിറകില്‍ കെട്ടി

ഗൌരവം ചോരാതെ ഉലാത്തുന്നുണ്ടാവും

ഇന്‍സ്പെക്ടര്‍.

കടിച്ചാല്‍ പൊട്ടാത്ത

ചോദ്യങ്ങളാണോ, എന്തോ..?

പഠിച്ചതല്ലേ, എഴുതാനൊക്കൂ..?!

എവിടെയും കണ്ടിട്ടേയില്ല,

"സൈലന്‍സ് പ്ലീസ്‌" എന്ന്

പുറത്തെഴുതി വെച്ചതായിട്ട്.

എന്നിട്ടും,

പരീക്ഷക്ക്‌ പോയവരെ

ഒന്ന് കാണാന്‍ വരുമ്പോള്‍

ഇത്ര മൌനം പാലിക്കുന്നതെന്തിനാണാവോ

'രക്ഷിതാക്കള്‍'..?

അളന്നു നാട്ടിയ

മീസാന്‍ കല്ലുകളിലെ

നിറംമങ്ങിയ കൊത്തക്ഷരങ്ങളിലാണ്

ഓരോ ഓര്‍മകളും.

കറുകപുല്ലു മുളച്ച മണ്ണിനു താഴെ

പരീക്ഷാഹാളിലെ ഉടപ്പിറപ്പിന്

ഉത്തരം തൊണ്ടയില്‍ കുരുങ്ങാതിരിക്കാന്‍

മതിയാകുമോ ആവോ,

ഈ ഒരുതുള്ളി കണ്ണുനീര്‍..?

ഓരോ ഇളംകാറ്റിലും

തലയാട്ടിച്ചിരിച്ച്‌ മാടിവിളിക്കുന്നുണ്ട്

മൈലാഞ്ചിച്ചെടികള്‍..

കാറ്റ് നിലച്ച ഇടനേരങ്ങളില്‍

കരകവിഞ്ഞ എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നോക്കി

ഞാന്‍ കേള്‍ക്കാതെ

അവര്‍ അടക്കം പറഞ്ഞത്‌

എന്തായിരിക്കും..?

ഒരു എളിയ അപേക്ഷയുണ്ട്,

ഈ പരീക്ഷാര്‍ഥിക്കും.

കാലങ്ങളായുള്ള കാത്തിരിപ്പിനൊടുവില്‍

ദേഹി വറ്റിയ ഈ ദേഹം

ഒരിക്കല്‍ നിനക്ക് സ്വന്തമാകുമ്പോള്‍,

എല്ലാം മറന്ന് നീയെന്നെ കെട്ടിപ്പുണരുമ്പോള്‍

ഒരല്‍പം കരുണ കാട്ടണേ,

എന്‍റെ പുന്നാര ഖബറെ...